• /
بیانات معظم له درباره فضايل امام زمان(عليه السلام) و اهمیت نشر آن

 


بسم الله الرحمن الرحيم

قيامت در قرآن 28 اسم دارد، يکی از اين اسماء، يوم الحسرة است. آيه کريمه اين است: وَأَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِيَ الْأَمْرُ. به نظر ما خود اين آيه بس است. کسی اگر بفهمد خطاب به کيست: [به] شخص خاتم، آن هم[به] عنوان انذار. بعد متعلق انذار، اسمش يوم الحسرة است. بعد هم خدا می فرمايد: ديگر کار، گذشته[است]. ما غافل بوديم و کوتاهی هايی کرديم که اگر خدا توفيق بدهد شايد جبرانی بشود.

وقتی حضرت خضر با اسکندر به ظلمات رسيد، خضر فرمود: زير سُم اين اسب ها چيزی است که هر کس بردارد پشيمان است، هرکس هم برندارد پشيمان است. يک عده گفتند: حالا که عاقبت، ندامت است ما چرا زحمت به خودمان بدهيم پياده بشويم. يک عده پياده شدند، برداشتند. وقتی ظلمات تمام شد، نگاه کردند ديدند زمرد است، آنهائی که برداشتند پشيمان که چرا کمتر برداشتند، يکدانه بيشتر حسرتش باقی است، آنهائی هم که به کلی برنداشتند پشيمان. وَأَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ حقيقتش اين است.

در اين دنيا ظلمات است. واقعا قرآن بهت انگيز است. اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ. در اين ظلمات، گوهرها مخفی است، هر کس[از آنها] برداشت، روز قيامت در حسرت است [که] چرا کم کرده. آنهايی هم که اصلا استفاده نکردند در حسرتی[است] که قابل وصف نيست، چون ديگر تدارک ممکن نيست، مثلا در شهادت حضرت زهرا ما می توانستيم يک آبادی ديگر را هم منقلب کنيم، نکرديم، حسرتش برای ابد خواهد بود، چون ديگرشهادت سال گذشته برگشتنی نيست، آن وقت اگر در آنجا هم يک هيئت بيرون می آمد در آن دِه، و اسم حضرت زهرا زنده می شد، نتيجه اين بود.

امام ششم بيانی دارد. فهم اينها و رسيدن به کنه اين کلمات در حد فقهايی است مثل شيخ انصاری. بيان حضرت اين است: رحم الله من أحیا أمرنا؛ اين جمله از امام، آن حل مشکل يوم الحسرة است. اولا: دعا به صيغه ماضی شده: رحم الله -نه یرحم الله- و خود اين بحث مفصلی دارد. نسبت تحققيه[در فعل ماضی] تفاوتش با نسبت ترقبيه[در فعل مضارع] چقدر است، آن بحث عميق علمی است. آن هم دعای کسی که اول علامت امام اين است: إنما يعرف الإمام بالعلم وإجابة الدعوة؛ ديگر دعای او محال است رد بشود. آن وقت دعا اين است: خدا رحمت کرده نه رحمت می کند، خدا رحمت کرده کسی که امر ما را احيا کند، آن وقت احياء امر چيست؟ آن رحمت چيست؟

اولا: رحمتی که حضرت خواسته، باز بايد به خود قرآن رجوع کرد. متن قرآن اين است: وَرَحْمَتُ رَبِّكَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ آنچه تمام افراد بشر از بدو خلقت تا آخر اندوخته کنند ارزش يک رحمت را ندارد. اين رحمت را امام خواسته، آن هم برای کسی که امر آنها را احيا کند.

اين است که ما تا حالا چه ها باختيم. سالها گذشت شهادت حضرت زهرا خبری نبود و چه کارها می شد ما بکنيم و از دست رفت، حالا بايد بيدار باشيم که در هر فرصتی حداکثر استفاده را بکنيم. رحم الله من أحیا أمرنا. آن حسرت به اين جبران می شود چون هر چه هست در اينجاست. آن جمعی که اصلا خلقت برای آنهاست، کسانی هستند که فانی شدند در خدا، يعنی در مقابل اراده خدا اراده را به کلی از بين بردند. وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا ، إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ. اين نمونه کار[آنها] است. آن وقت هستی ها همه فانی شده در راه اراده خدا. اين است که آن خدائی که إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ، اراده اش شده اراده آنها.

اين زيارت زيارتی است که شيخ صدوق می فرمايد: اصح زيارات است. آن را فقها می فهمند. شيخ، آن هم در من لا يحضر، از همه زيارات، اين زيارت را انتخاب کرده [به] اصح الزيارات، آن وقت در اين زيارت اين است:

إرادة الرب في مقادير أموره تهبط إليکم وتصدر من بيوتکم

کسی که کار برای اينها بکند آن کار اصلا قابل تقدير نيست. اين است که ما در حجابيم و نمی فهميم، چون مطلب فوق ادراک ماست. اولا: بايد بشناسيم کار برای کيست؟ مثلا نيمه شعبان در پيش است، نيمه شعبان چيست، چه اتفاقی افتاده، کيست صاحب اين روز، اصلا عقل مبهوت است. امام زمان قابل وصف نيست.

من خودم وقتی به اين قضيه می رسم اصلا مبهوتم. سنی و شيعه[نوشته اند]... و از عجايب اين است. حالا اگر خدا خواست در يک فرصتی من شرح خواهم کرد اين حديث را، حديث اين است: اصحاب او به عدد اصحاب بدر اند، هر يک از آنها يک شمشيردارد. اين را خوب درک کنيد. اگر نوکر اين مقام را دارد، آقا مقامش چيست؟ هر يک از آنها يک شمشير دارد، بر قائمه آن شمشير، هزار کلمه نوشته شده، از هر کلمه ای هزار باب علم باز می شود. اين مقام اصحاب امام زمان است، بعد آن جمله ای که محير العقول است، اين است: لم يسبقهم الأولون ولايدرکهم الآخرون. اين 313 نفر مقامی دارند که تمام اولين... ، اولين يعنی چه؟ تمام اولياء الله از گذشته و تمام اولياء الله در آخرين، از اولين تا آخرين، همه اولياء خدا به گَرد اين 313 نفر نمی رسند.

اين مقام اصحاب اوست، خود او کيست؟ رتبه او چيست؟ قضيه امام زمان محير العقول است. اگر مردم بفهمند، شب نيمه شعبان بايد مملکت يکپارچه مستغرق بشود.

در عالم همچو اتفاقی نيفتاده. وقتی پيغمبر به معرفی او می رسد بيان حضرت اين است: المهدي من ولدي؛ بعد آنی که عقل را مبهوت می کند اين دو جمله است : إسمه اسمي وکنيته کنيتي. اسم و کنيه خاتم برای احدی جائز نشده، منحصرا در حجة بن الحسن است. اسم، اسم خاتم، کنيه، کنيه ی خاتم. آن جمله ای که مثل شيخ انصاری را مبهوت می کند، اين است: أشبه الناس بي خَلقا وخُلقا؛ هر کسی روحی دارد، بدنی دارد، نخبه بدن ونخبه روح در عالم هستی خَلق وخُلقِ شخصِ اولِ عالمِ امکان است و او خاتم النبيين است. بعد خود او می فرمايد: أشبه الناس؛ در تمام بشريت شبيه تر به من، هم در خلقت از جهت جسم، هم در کمالات روح، از مهدی اشبه به من نيست. اين است که وصف امام زمان فوق تصور ماست.

مردم شب نيمه شعبان هنری که دارند چراغانی... ، ولی کيست صاحب آن شب.

شيخ طوسی در مصباح المتهجد دعای شب نيمه شعبان را که ذکر می کند، اصلا مغز هر حکيم و فقيهی را مبهوت می کند. تعبيری که از امام زمان شده دو کلمه است: نورک المتألق وضيائک المشرق؛ امام زمان نور الله است اما نور الله المتالق، امام زمان ضياء الله است اما ضياء الله المشرق. اين بيان حجت خداست، آن هم در مصباح المتهجد شيخ الطائفه شيخ طوسی. امام زمان اين است.

سوره والشمس را همه خوانديد: وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ، وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ، وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا. سه کلمه پشت سر هم است: آن شمس، تاويلش خاتم النبيين است، آن قمر، اميرالمؤمنين است، آن نهار حجة بن الحسن است. وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا.

همه تان تصميم بگيريد و اين کار را هم رواج بدهيد: شروع کنيد هر ماه بدون استثنا يک ختم قرآن بکنيد و آن [ختم] قرآن را هديه به خود امام زمان بکنيد. اين کار، بعد معلوم می شود اثرش چيست؟ اينها اکسير احمر است منتها ما وقتی بيدار شديم که کار گذشته است.

من چند سال قبل به اين روايت برخوردم که روايت هم سندش به حدی از اعتبار است که فقيهی، آن هم فقيهی که ما می گوييم هر کسی نيست. ما فقيه را شيخ انصاری می دانيم، ميرزای شيرازی می دانيم، شهيد اول، شهيد ثانی. حديث که ما به آن برخورديم و عقل را مبهوت می کند نتيجه اش اين است: کسی که عملش اين باشد يعنی هر چه می تواند قرآن بخواند [و] هديه کند به او، سزای قطعی اش- که شبهه ندارد- اين است که: کان معه؛ اصلا جزايش می شود معيت. بهشت ديگر خبری نيست ارزشی ندارد. کسی که کارش اين باشد: آنچه ميسر است قرآن بخواند و هديه به امام زمان بکند، آنچه به او می دهند اين است که در دنيا و آخرت با او خواهد بود. با او بودن يعنی چه؟ خود معيت با امام زمان... . امام زمان آن است: من أراد أن ينظر إلی آدم وشيث فذا أنا آدم وشيث. وقتی[که] ظهور می کند، می فرمايد: هر کس اراده دارد آدم و شيث را ببيند من آدمم، من شيثم، من نوحم، من سامم، من ابراهيمم، من اسماعيلم، من موسايم، من هارونم، من عيسايم، من شمعونم، تا می رسد به اين جا: من أراد أن ينظر إلی محمد وعلي فذا أنا محمد وعلي.

امام زمان يعنی عصاره تمام انبيا و تمام اوصيا. خدمت به او، کار کردن برای او، نشر مناقب او، بسط فضايل او، احياء امر او، آن هم در زمان غيبت او، اين گوهری است که فردای قيامت[حسرت می خوريد که] يک قدم بيشتر ما می توانستيم[برای او] بر داريم و بر نداشتيم. علی ای حال! اميدواريم خدا که اسم شما را در اين دفتر نوشته، البته[اين نوشته شدن] بی خود نيست[بلکه بر اثر] يا لقمه پدرتان بوده يا شير مادرتان، يا يک عمل صالحی داشتيد که خدا انتخابتان کرده و الا هر کسی نمی شود اسم در دفتر صديقه کبری بنويسد و برای آن شبی که اميرالمومنين آرزوی مرگ کرد، آن روز، آن شب را احيا کند. اين مقامی است که قابل وصف نيست. اين توفيقی است. سعی کنيد اسمتان قلم نخورد و کار کنيد،[و] افراد ديگر را هم ضميمه کنيد چون اين کارها سنگين است، اين عده کم است.

هر چه افراد دلسوزِ فهميده که بفهمند عظمت مطلب را، جلب بشوند برای اين کارها، و هرچه اين مناسبات به حد اعلا انجام بشود، آن وقت اثرش دو جاست دو جائی که اصلا گفتنی نيست: يکی آن لحظه ی جان دادن[که] إجتمعت علیهم سکرة الموت وحسرة الفوت؛ آن وقت است که بدون ترديد: یا حار همدان من یمت یرني. هرکس بميرد مرا می بيند استثنا هم ندارد. آن دم اميرالمومنين به بالين تو می آيد بعد نگاه مي کند می بيند تو همانی که برای همسر پهلو شکسته او اين جور جان کندی، ديگر عزرائيلی نمی ماند. يکی هم روز قيامت کبری است که انبيا همه می گويند: وانفسا؛ يک مرتبه او[فاطمه زهرا] می آيد و پيراهن غرقه به خونی روی سرش می اندازد، بعد می گويد: یا رب شیعتی. جبرئيل نازل می شود، می گويد: ای کنيز خدا! خدا به تو سلام می رساند، می فرمايد: هرچه می خواهی بخواه که امروز به تو داده می شود. روايت اين است: همان طوری که مرغ دانه ها را جمع می کند شيعيان و خدمتگزارانش را اين جور جمع می کند. اين اجر عمل شماست.

خلاصه! قدر نعمت را بدانيد، در اين راه خسته نشويد و هر چه بکشيد... لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ. سبيل الله چيست؟[در] زيارت جامعه است: انتم السبیل الاعظم والصراط الاقوم. اين است عمل شما. الا کتب لهم به عمل صالح. اين است اجر عمل شما.

اللهم کن لولیک الحجة ابن الحسن صلواتک علیه وعلی آبائه فی هذه الساعة وفی کل ساعة ولیا وحافظا وقائدا وناصرا ودلیلا وعینا حتی تسکنه ارضک طوعا وتمتعه فیها طویلا.

سر ساعت 11. آن هم برنامه را این جور قرار بدهید: آن شب حتما باید سوره یس مردم بخوانند، بعد از سوره یس ،زیارت سلام علی آل یس. و سوره را به خود امام زمان هدیه کنند. بعد سر ساعت 11به اسم امام یازدهم دعای فرج شروع بشود.

ارسال شده در : 1390/2/12 - 08:07:51

این صفحه را برای یک دوست بفرستید.

با تشکر ! پيام شما ارسال شد
ارسال شده در : 1390/2/12 - 08:07:51

این صفحه را برای یک دوست بفرستید.

با تشکر ! پيام شما ارسال شد