سپاهيان امام -عليه السلام در اين نبرد چيزى را مالك نشدند ودر حقيقت، رزم آنان يك رزم صد در صد الهى بود. زيرا امام -عليه السلام جز سلاح دشمن همه چيز را به خود آنان واگذار كرد. ازاين جهت، بايد بيت المال را ميان آنان تقسيم مىكرد. وقتى ديدگان امام -عليه السلام به آن افتاد دستها را بر هم زد وگفت: «غري غيري». (يعنى برو ديگرى را بفريب.) موجودى بيت المال ششصد هزار درهم بود كه همه را در ميان سپاهيان تقسيم كرد وبه هريك پانصد درهم رسيد، در پايان تقسيم، پانصد درهم باقى ماند كه آن را براى خود اختصاص داد. ناگهان فردى در رسيد ومدعى شد كه در اين نبرد شركت داشته ولى نام او از قلم افتاده است. امام -عليه السلام آن پانصد درهم را نيز به او داد وفرمود:
سپاس خدا را كه از اين مال چيزى به خود اختصاص ندادم. (1)
پىنوشت:
1- تاريخ طبرى، ج3، ص547.
فروغ ولايت ص461
آيت الله شيخ جعفر سبحانى
سپس به بيت المال رفت و در آن ششصد هزار يا بيشتر بود.آن مال را در حال به كسانى كه در ركاب او بودند قسمت كرد.و به هر يك پانصد رسيد.و گويا در اين تقسيم بود كه بدو خرده گرفتند چرا همگان را در عطا يكسان داشته است.گفت:
«به من فرمان ميدهند پيروزى را با ستم كردن بجويم.آن هم درباره كسى كه والى اويم.اگر مال از آن من بود همگان را برابر ميداشتم تا چه رسد كه مال،مال خداست.بدانيد بخشيدن مال به كسى كه مستحق آن نيستبا تبذير و اسراف يكى است.قدر بخشنده را در دنيا بالا برد و در آخرت فرود آرد او را در ديده مردمان گرامى كند و نزد خدا خوار گرداند.هيچكس مال خود را آنجا كه نبايد نداد و به نامستحق نبخشود جز آنكه خدا او را از سپاس آنان محروم فرمود.» (1)
پىنوشت:
1.خطبه 126.
على از زبان على يا زندگانى اميرالمومنين(ع) صفحه 109
دكتر سيد جعفر شهيدى